Ben kendi egolarım uğruna sözler verdiğim kişileri bir çırpıda silen birisiyim…
Tatminlerim için tükürdüğümü yaladığımın farkına varmayanım…
Esasında bayada bencilim…
Ailemin belli bir sürelik daralmışlığında isyan edip,
Kendi kendimi dolduran,
Tabir-i caize gaza getiren ve önüne hedefler koyan,
Ama bunları rahata ulaşında unutanım…
Sıkıyı görünce pes eden,
Rahata gelince ağustos böceği edasındayım…
Ben dostlarımı en ağır şekilde kıran,
başım sıkışınca hemen arayıp yardım isteyen,
arkasından gene keyfim uğruna dostlarımı hiçe sayanım…
Söylediğim hep doğrudur diyen,
Ama yanlışı yapınca pişman olmayanım…
Sevgilimden ayrılınca hemen eskileri karıştıran, ya da yenilerle unutmaya çalışanım…
Birisinin kalbini kazanmak adına abidik gubidik şeyler yapan,
Hevesim geçince de umursamayanım…
Beni sevenin gururunu hiçe sayıp “beni kıskansında keyfim yerine gelsin” diyenim.
Birisine “kanka, kankam vs.” edasıyla yanaşıp,
Zamanın onunla iyi geçtiğini anlayınca kankalıktan çıkıp sevgili olanım…
Seviyorum diyerek, sevdiğimin hemen ardından işler çevirip,
Sevdiğim kişinin kızacağını bildiği halde köşe bucak saklayarak üç buçuk atanım…
Eleştiriye kapalı olan ve ağzına gelen ilk cümleyle cevap veren,
Kendi dediğimin olmaması üzerine kızıp öfkelenenim…
Ona buna laf söyleyip,
Onu bunu eleştirip ardından aynılarını yapanım…
Çevremdekileri başkalarıyla kıyaslayıp değerlendirenim…
Sevmediğim insanların arkasından konuşup,
Yüzlerine gülümseyenim…
Ben Kimim biliyor musun?
Aslında ben yokmuşum da, sen, ben yazmışım gibi notlar tutuyormuşun kendi kendine…
