hayat verir sana...
köklerine kadar zamanla hissetmeye başlarsın...
Teşekkür edersin hayata döndürdüğü için...
zamanla o kadar kaptırırsın ki kendini,
tekrardan rüzgarın esmesini,
yüzünde o'nu hissetmek özlersin...
belki 3 günde belkide 3 yılda anlarsın bunu...
rüzgarı yaşamak,
tadını çıkarmak isterken
tanımaya çalışırsın içinden geldiğince.
bütün çıplaklığınla, doğallığınla tanımak istersin ki
belkide sana göre öyle tadı çıktığından,
belkide etrafındaki sahtelikten bıktığından...
bunun zaten bir önemi yok,
sen istersin rüzgarı
rüzgar estikçe hayat bulur yüzüne gülümseme gelir...
1, 2, 3 derken kovalar günler birbirini
artık tanımaya başlarsın rüzgarın sağını solunu
içinde bir umut, bir heyecan kaplar yaşamak istediklerinin...
bir gün aynı rüzgar bir eser,
yüzünde bir acı hissedersin...
o kadar sert esmiştir ki
bir an da "ne oldu şimdi?" dersin...
ne birşey söyler,
ne birşey dile getirir,
bişey ifade etmeye çalışırsın...
anlatmaya çalışırsın ama rüzgar hızını almış gidiyordur...
öyle kalır yetişemezsin...
aklından olmasını istediklerini geçirdiklerinle kalırsın...
rüzgar esmiş, arkasına bile bakmamıştır...
özlediğin,
aklından olmasını istediğin,
aklını dolduran,
yüzünü gülümseten...
köklerini kadar işlemeye başlayan rüzgar...
Kısacası bir anda köklerinden sökmüştür seni...
