Bi Kadın Var #4

Sessizlikten sağır olduğum şu evde basbas bağıran

Üstünde benim gömleklerinden biri,

Saçlarını el yordamıyla düzeltmiş ama halen biraz pasaklı

Yüzüne baktığımda hiçbirini görmediğim

Bana bişeyler söylenirken gözlerinin içine baktığımda donup kaldığım

O bağırıyor ama, ben hiç mi hiç duymuyorum

Kaybolmuşum, dalıp gitmişim O'na.

Belki biraz ufak tefek,

Kimileri minyon diyor ama öfkelendiğinde önünde durulmuyor.

Bağırsın, çığırsın,

Rahatlasın.

Seviyorum onu delicesine.

Masaya elini vurduğunda irkiliyorum

Kendime gelip "efendim?" diyorum.

"Dinlemiyor musun beni sen!!!?" diyor.

Dalıp gittiğimi söylesem ne değişecek? Belki daha da kötü olacak.

"Dalıp gitmişim" diyorum.

Ortalık karışıyor iyice.

Bu sefer salak salak sarılıyorum iyice. 

"Kahve istiyor musun?" diye soruyorum "yap bakalım" diyor.

Trip atmıyor ya tapıyorum.

Kavgada etsek zamanımızı trip atarak geçirecek kadar boşa geçirmediği için tapıyorum ona.

Kahveler bardaklardaki yerini alınca 

"Anlat bakalım şimdi sakin sakin" diye konuyu tartışıyoruz.

Belki saatlerce konunun artısını eksisini konuşuyoruz.

Haklıyı haksızı aramadan, 

"eee daha öncede böyle böyle..." diye başlayan cümleleri birbirimizin başına kakmadan

Önümüze en iyi şekilde nasıl yansıtabiliriz diye düşünüyoruz.

O anlık çözüm bulamasakta nasıl olsa üstesinden gelecez diye gülümsüyoruz kimi zaman.

"Ben duşa girecem" diye yanımdan ayrılıyor

Giderken hınzır hınzır gülümsüyor

Mutfak kapısından çıkıp gözden kaybolduğunda ardından yakalamak için fırlıyorum 

ve o an elim bardağa çarpıp dökülüyor.

Koridora gidiyorum banyo yada diğer odaların ışıkları sönük

Ve ben o an anlıyorum;

Belkide sen hiç yokmuşsun da ben kendi yalnızlığımda yaratmışım seni...