Ansızın bir kadın gelir.
Senin somurtan suratına ifade katmaya çalışır.
Yılların korkusundan belki ilkinde oralı olmasan da muhabbet etmek istersin.
Her cümlende yalnızlığından sıyrıldığını hissedersin.
Bir iki gülümseme derken birden yalnızlığından kaçarsın.
Halbuki uzun zamandır alışmışındır.
Belki de o kadının gülüşü seni söküp almıştır.
O an farkında olmazsın belki ama sönüp giden heyecanı körüklemiştir gülüşü.
Sen o gülüşün peşine takılır ve ilerlersin.
Zaten kaybedecek neyin vardır ki artık?
Elinde ne var da üzülebilirsin?
Damağındaki tada mutluluk adını takarsın.
Ee sonra?
Sonra giderken gülüşünü yanında götürür o kadın.
Masadan kalkar ve uzaklaşır.
Arkasından bakarsın taa ki merdivenlerden inip kaybolana kadar.
Gözün orada kalmıştır içindeki dönüp gülümser umuduyla beraber.
Kafanı çevirirsin.
Tekrardan hoş geldin yalnızlık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Şimdi sen buraya yazıyorsun ya, Yaz be! Yazana birde sen yaz.